έξωθεν

(AM ἔξωθεν)

επίρρ. αυτός που έρχεται ή προέρχεται από έξω («ο έξωθεν κίνδυνος»)

μσν.- νεοελλ.

φρ. «ή έξωθεν καλή μαρτυρία»

(κυρίως για κληρικούς) η εκτίμηση τής κοινής γνώμης, η υπόληψη τού κόσμου

αρχ.-μσν.

1. έξω (α. «ἄς ἔλθωσιν οἱ ἅπαντες ἔξωθεν εἰς τὸν κάμπον», Διγ.

β. «ὁρατὸν γὰρ οὐδὲν ὑπελείπετο ἔξωθεν», Πλάτ.)

2. στο έξω μέρος

3. από αλλού, από άλλη πηγή

4. (με το άρθρο ως επίθ.) οἱ ἔξωθεν

οι ξένοι, οι αλλοδαποί

αρχ.

1. (με γεν.) απαλλαγμένος, ελεύθερος από κάποιον ή κάτι («δειμάτων ἔξωθεν»)

2. αρχικά, κατ' αρχήν

3. τελικά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < έξω + -θεν (κατάληξη που δηλώνει απομάκρυνση, πρβλ. εκεί-θεν, εντεύ-θεν)].